12 maart 2005 kwam PS van de Week - het Parool uit met een prachtige reportage over Het Beloofde Varkensland.

Naar aanleiding van deze tekst van Frans Bosman en de foto's van Klaas Fopma is er ook een Familie Bofkont Soap gemaakt door Televisie Noord-Holland in 16 afleveringen (scroll naar beneden voor de filmpjes).

---

Dafne Westerhof (55) redt dieren uit de bio-industrie en voert actie voor een diervriendelijker bestaan. Ze is woordvoerder en verzorgster van de Familie Bofkont: een vrolijke beestenboel onder de rook van Amsterdam. Daar ook geeft ze trainingen in de communicatie met varkens want, zegt ze, 'varkens houden ons een spiegel voor'.

DOOR FRANS BOSMAN

'Welkom in Het Beloofde Varkensland.' De letters bungelen aan een waslijntje tussen de bomen voor de hoeve aan de rand van Amstelveen. Begeleid door uitbundig hanengekraai snelt een snaterende gans naar het toegangshek. Zijn naam? Arie Bombarie, waakgans van de Familie Bofkont.
Aan de dijk voor het hek staat De Blije Beestenbus. Een wonderlijk voertuig dat soms met een varken achter het stuur in de stad opduikt. De carrosserie is bekleed met riet, het dak volgepakt met stro en de bumpers zijn van hout.
Arie Bombarie leidt zijn bezoek met imponerend vleugelgeklapper langs Caesar en Gevaarlijke Eddy, de twee schaapsrammen die in de voortuin een oogje in het zeil houden. De gans stopt bij de achterdeur van de boerderij.
"Rustig maar ventje," zegt Westerhof als ze haar bezoek binnen loodst en Arie buiten probeert te houden. De gans houdt nog lange tijd zijn kop tegen het glas, alsof hij zich wil overtuigen dat er niet over hem geroddeld wordt.
Binnen in de enorme tot studio verbouwde stal, snijdt Westerhof de appeltaart aan, die is opgesierd met slagroom en roze varkentjes. Roodpels, een van de tien poezen, krijgt zijn eigen schoteltje met slagroom.

Bij de Familie Bofkont val je van de ene verbazing in de andere. Terwijl Arie Bombarie argwanend naar binnen blijft loeren laat Westerhof een foto uit zijn babytijd zien. Een geel kuiken met een olijk snaveltje kijkt, vanuit een blauwgeblokte theedoek nieuwsgierig de wereld in. Het is de buidel waarin Westerhof hem destijds op de borst droeg.
Bijna drie jaar geleden werd haar gevraagd of ze zich over het kuiken wilde ontfermen. "De jongen die hem kwam brengen had hem in een sigarenkist met gaatjes vervoerd. Een piepklein donzig mannetje met een snoezig snoetje en slimme oogjes."
Het eerste wezen dat zo'n kuiken ziet beschouwt het als zijn moeder, al is het een krokodil. En ook al was Westerhof nummer twee, Arie had zijn Moeder de Gans gevonden.
Vier maanden lang bepaalde het kereltje haar leven, want een ganzenkuiken mag je nooit alleen laten, leerde ze al gauw. "De enige keer dat ik even weg was schreeuwde hij zo hard dat het tot in Amsterdam te horen was."
Jonkies die in de steek gelaten worden schreeuwen zich letterlijk dood. Dus nam ze Arie mee in bed, mocht hij bij haar in de douche, en ging hij mee naar de wc.

---

Ze omschrijft het als een intensieve zwangerschap. Want toen Arie te groot voor zijn theedoek werd droeg ze hem op haar buik in een mandje met stro, dat ze elke week verving door een grotere mand. En bij Albert Heijn ging Arie, net als andere kinderen, gewoon hup in de winkelwagen mee.
"Naast gewone poepjes drukken ganzen zeven keer per uur hun blinde darm leeg met van die grote spinazie flodders. Dus werd ik vaak met dichtgeplakte ogen wakker en moest ik elke dag mijn beddengoed wassen."
Ze kwam er achter dat de gans watervrees heeft toen ze hem in een kinderbadje leerde zwemmen. En eenmaal op eigen benen liep hij voortdurend jaloers achter haar aan. "Want pas toen zag hij dat ik ook van de andere dieren houd."

Aan het 'schaamteloos moedertje spelen' kwam dat voorjaar een einde toen ze samen met het varkentje Billie Bofkont gezellig in de wei lag en Arie boven op haar klom om haar te betreden. "Toen ik opstond is hij takjes gaan halen en heeft een soort nest om mijn voeten gebouwd!" Ze vertelt het met liefdevolle verwondering zoals ze over elke lid van de familie praat.
Sindsdien mag Arie nog maar een keer per week een nachtje bij haar slapen. Dan maakt hij weer de zoete babygeluidjes van toen en druk zijn kop weer achter de lange blonde krullen in haar hals. Als de cursisten het leuk vinden mag Arie soms ook zijn opwachting maken tijdens workshops. Dan komt hij ze een voor een even begroeten. "Hij weet mensen dan echt te ontroeren. Heel inspirerend!"

Inspirerend. Ze gebruikt het woord vaker als ze het over de Bofkontjes heeft. Met haar rood gelakte nagels en rood gestifte lippen heeft de tengere varkenshoedster uit de PC Hooftstraat, waar ze nog steeds een huis heeft, weinig van een boerin. Haar strijd tegen de bio-industrie draagt ze uit in haar workshops. En alles wat ze daarmee verdient gaat naar de Stichting Bofkont bij wie ze zelf tegen een minimumloon in dienst is.
Hoe komt een mens zo gek? Het zijn de genen van haar grootouders die boerderijen hadden in het Friese Oldeholtpade. Genen die tien jaar geleden bij haar gingen opspelen.
Als kind in Driehuis trokken het toneel en de dieren. Bij de toneelvereniging speelde ze in Repelsteeltje terwijl ze in haar hospitaaltje op zolder muizen verpleegde die door poes Flossie waren mishandeld. Het liefst wilde ze dierenarts worden maar toen haar oudste zus in de eerste van de HBS bleef zitten moesten de andere kinderen van haar vader naar de Mulo.

---

De Rietveldacademie leek haar wel wat maar dat vond papa een tikkeltje te wild. Dus werd het een partuculiere modeopleiding in de de Johannes Verhulsstraat. Ze kwam als ontwerpster terecht bij een confectiebedrijfje, 'waar een extra knoop al te duur was' en zette een eigen lijn van tassen en ceintuurs op.
Dat liep zo goed dat ze met haar vriendje een huis liet bouwen in de Betuwe. De emotionele ontwrichting na de zelfmoord van haar moeder en de strijd voor het behoud van een nest katjes, betekende het einde van hun relatie. "Zo vertrok ik in 1979 met mijn witte Citroen DS en wat kleren naar het zebra kraakpand in de Sarphatistraat."
In de toneelopleiding die ze gaat volgen kan ze voor het eerst haar emoties kwijt. Ze doet wat film- en televisiewerk, komt bij Toneelgroep Globe terecht, krijgt door dat ze uitstekend kan communiceren en gaat als Globe ter ziele gaat, als 'bedrijfsactrice' bij Renault autoverkopers trainen.
De klanten stromen toe. Ze opent een trainingscentrum in de PC Hooftstraat en vindt haar grote liefde. Als die liefde strandt zoekt ze zoals altijd als het wat minder gaat, troost bij de beesten op de kinderboerderij. Ineens valt het muntje, zegt ze: "Ik dacht, ik heb boerenbloed."
Ze meldt zich in sjiek mantelpak bij de boerenschool in Barneveld om over het boerenbedrijf te leren. En daar, tijdens de les geboortezorg voor biggen, komt de tweede grote ommekeer in haar leven. "Ik zag de docent achteloos een kwetsbaar biggetje bij de moeder wegtrekken, het staartje afsnijden en de tanden zonder enige verdoving afvijlen. Na de lunch gaan we castreren, zei hij. Het was te gruwelijk om aan te zien en zo gebeurt het nog steeds.Ik dacht Westerhof hier móét je wat tegen gaan doen."

---

Ze ging op zoek naar een leegstaande boerderij tot aan de Pyreneeën aan toe en vond uiteindelijk de verwaarloosde hoeve in Amstelveen.
Ze knapte hem met haar eigen handen op en het is daar ook waar ze binnenkort voor genodigden en de agrarische pers een Les in Varkensliefde gaat geven. Onder de slogan ' Het Blije Beertje' laat Peter Klaver, de dierenarts van Artis, in een theatrale setting zien hoe je een castratie wel diervriendelijk kunt uitvoeren.

"Vlees eten? Ik ben er dol op maar van de dieren mag het niet," zegt ze. Dat wil niet zeggen dat ze ons geen stukje vlees gunt. Maar dan wel scharrelvlees. Een van haar eerste acties was dan ook het publiceren van een landelijke lijst van scharrelslagers.
Een dagje in Het Beloofde Varkensland betovert. Wie BabyBig ziet rennen is verkocht en gooit, eenmaal weer thuis de voor het weekeinde ingeslagen ham en bacon maar liever weg. Niks lekker voor in de omelet.
Het zwart gevlekte varkentje vliegt op HAAR hoefjes regelmatig uit de bocht. Als het niet door de studio raast ligt het behaaglijk knorrend bij een van de grote ouderwetse kachels. Het biggetje wroet met haar neus tegen ieders voeten. Natuurlijk gedrag, zegt Westerhof, want varkens hebben in de voorhoeven een geurklier waaraan ze kunnen ruiken wie familie is, en wie niet.
BabyBig is de jongste telg van de Familie Bofkont. Ze kreeg hem op de Landbouwsalon in het Belgische Roeselare waar ze als gastspreker was gevraagd. Een big in plaats van een boekenbon. Dus is ze opnieuw aan het moederen en slaapt ze met een beest in bed. Ze laat haar blauwe plekken zien. "Met dat lieve snuitje heeft ze me al bont en blauw gestoten. Varkens hebben daar een keihard bot om in de aarde te wroeten."

We laten de meegebrachte zak appeltjes achter voor de kleine, want eigenlijk zijn we voor de workshop 'communicatie met het varken' gekomen. Een cursus voor bedrijven en belangstellenden die begint met een ritueel handjeklap waarbij de deelnemers tegen elkaars handen moeten slaan.Het leert de cursist dat hij zich moet instellen op de ander, want straks is dat het varken.
We moeten onze broekzakken leeg halen om te voorkomen dat de volwassen dieren in je kruis gaan wroeten. "Zelfs een leeg kauwgompapiertje ruiken ze, en kan tot ontmanning leiden," waarschuwt Westerhof. In laarzen en overall gaan we, een beetje bang, de naastliggende stal in.
Brutale Griet, een van de twee koeien, staat massief te wezen tussen de varkens. We mogen haar borstelen om aan grote beesten te wennen. Rund Rosamunde is een ommetje in de wei aan het maken.
Omdat Griet vanwege een te korte staart de vliegen niet van haar rug kan slaan krijgt ze binnenkort een hairextension, zegt Westerhof. "Sylvie Meis, de aanstaande van Rafael van der Vaart, heeft me al het adres van haar kapper gegeven."

---

De zeugen Miss Piggy en Miss Universe draaien verliefd om Maximiliaan, de beer die Dafne redde nadat het beest bij een studentenbruiloft in Amsterdam ontredderd was achtergelaten op de gracht. Het beest bleek al gauw over enorme krachten te beschikken. Om bij de dames te komen, die eens in de drie weken berig zijn, brak hij los, vernielde een paar ramen, sloopte de houten staldeur en rukte een gasleiding stuk. Ook het vrouwtje zelf kon zich een paar dagen later maar net het vege lijf redden voor de hormonale orkaan.
Maximiliaan moest wel gecastreerd worden en toen hij toch verdoofd was, werden meteen de scherpe punten van zijn slagtanden afgezaagd. Sindsdien is hij een stuk rustiger geworden.
Westerhof stelt ons voor aan Miss Piggy die op internet haar eigen weblog heeft. "Ze is gefokt als een vier hammen-varken dus heeft extreem zware billen en schouders." De kleine Miss Universe blijkt gefokt als medisch proefdier voor de universiteit van Göttingen.
De hangbuikzwijnen Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor en Stalker liggen onder een warme deken van stro waar ze nauwelijks zijn terug te vinden. Het waren gezelschapsvarkentjes die toen ze te groot werden door hun eigenaren werden gedumpt. "Varkens zijn net als wij," zegt Westerhof. "Ze willen ook altijd iets over zich heen als ze slapen. Daarom worden die beesten zo neurotisch in de bio-industrie."
Stalker kreeg zijn naam omdat hij voortdurend tegen haar aanreed en zaadlozingen kreeg. "Dat sperma is trouwens beeldschoon. Het bestaat uit losse bolletjes die op je broek blijven liggen als de pailletten op een trouwjurk. Toen hij me echt wilde dekken heb ik hem laten castreren. Met een roesje en een prik per bal."
Voor een appeltje komen de dieren graag overeind en Westerhof leert hoe we de partjes tussen duim en wijsvinger in de vervaarlijk uitziende muilen moeten laten glijden.
Benjamin, een piepklein haantje houdt toezicht. Hij is een van de honderden hanen uit het Amstelpark die achtergelaten waren door pluimvee hobbyisten en in 2002 vanwege de overlast door de gemeente vergast dreigden te worden. Westerhof bracht ze onder in haar eigen geliefde tuinhuis, dat ze omdoopte tot het Hanen Heren Huis.
"Na uitputtende gevechten om de pikorde is het nu een grote homoseksuele gemeenschap geworden. Pas is de Gay Krant langs geweest. Die vonden het zo leuk dat ze er binnenkort een thema nummer aan wijden."

De varkens Aagje en Vrouw Vos - de laatste genoemd naar schrijver Han Voskuil, oprichter van de Stichting Varkens in Nood - zijn met hun 250 en driehonderd kilo ronduit reusachtig. Van onder de warmtelampen in de Varkens Massagesalon staren ze ons aan. De open stal is aan een kant voorzien van een laag houten hek. Omdat Westerhof de varkens weigerde te oormerken waren ze inzet van een rechtszaak. Ze sloeg de wettelijk verplichte gele oormerken door de uitvergrote pasfoto's van de dieren en hing die aan de wand. De rechter stelde haar in het gelijk en oordeelde dat een varken ook gechipt kan worden.
Aagje en Vrouw Vos werden gered van de slager. Ze zijn inmiddels zes jaar en blijken ontzettend berig. Hitsige Aagje hapt zelfs hele stukken uit het houten hek. Het is te zien aan haar opgezwollen 'kling', doceert Westerhof . "Zie je haar doos? In de bio industrie is zo'n dier zonder staart daar erg kwetsbaar. Dan gaan andere beesten er in bijten. Zo wreed."

---

Na drie keer slikken klimmen we over het hek voor wat het hoogtepunt van de workshop is: de varkensmassage. "Kalm, vlieg er niet op af, als de dieren naar ons willen komen dan komen ze wel."
Zelf begint ze bij Aagje die als een soort stretched limo is gefokt. Het dier heeft twee extra ribben en veertien in plaats van twaalf spenen. Zes jaar van voortgaande technologie levert nu al beesten met zestien spenen op, zegt ze bitter. Ze heeft het masseren overgenomen van haar opa Westerhof die ze over de rug van barende varkens zag rossen.
We leggen de handen op de ruige voor- en achterflank. De vacht voelt als een kokosmat. We concentreren ons op de ademhaling en proberen er mee in ritme te komen. Aagje laat een paar harde scheten, teken dat zij zich ontspant. Wanneer Westerhof haar onder de oksels kroelt valt het varken op haar zij valt en kijkt gelukzalig voor zich uit. Dat duurt maar even want de meisjes zijn te hitsig om de cursus af te maken. Beetje eng is het wel. Dus mogen wij weer gelukkig het hek over.

Westerhof wil het nog maar even gezegd hebben. "Varkens houden ons een spiegel voor. Ze zijn na de mens, de mensaap en de dolfijn het meest intelligente dier. Ze vragen respect. Vaak weet ik al tevoren bij wie Aagje of Vrouw Vos gaat liggen. Ik had een groep waarbij een van de vrouwen duidelijk niet goed in haar vel stak. Aagje stapte op haar af en ging haar kopjes geven. Die vrouw brak in tranen uit. Later zei ze dat alle problemen van haar af waren gegleden."
Andersom gebeurt het ook. Een gehate chef die haar medewerkers zonodig moest laten zien dat ze niet bang was werd met een kopstoot in het hooi gedonderd en moest vluchten voor haar leven. "Een week later belde de directeur dat alle pionnen op het werk waren verschoven. De hele machtsbalans was anders geworden. Ik zeg wel eens: De Goeroe ligt in de modder."

Terug bij BabyBig in de warme studio laat ze een tarotkaart zien van een oude heks die op de rug van een gans wegvliegt. "Wist je dat ganzen wel 48 jaar kunnen worden? Tegen die tijd ben ik over de honderd. Dan vlieg ik op de rug van Arie Bombarie hier vandaan."

---

---

Mijn grootouders waren boeren in Friesland.
Ik ben geboren en getogen in het westen.
De vakanties vierden we op de boerderij van opa en oma.
Het boerenleven en de dieren maakten een diepe indruk.
Opa Westerhof sliep 's nachts bij de zeug in het hok als ze moest biggen.
Dan krabde hij haar achter de oren en knorde haar bemoedigend toe.
Dat was in de jaren 50.

9 jaar geleden - in 1994 - ging ik uit liefhebberij naar een 'boerenschool' om lessen te volgen in het houden van koeien, kippen, varkens, paarden, geiten en schapen. Daar kwam ik in aanraking met de bio-industrie.
Ik was niet bedacht op de produktiemethoden van consumptiedieren.
Zo verheugde ik me op de praktijkles 'geboortezorg voor biggen'.
Want wie wil die weerloze wezentjes niet graag verzorgen?

Deze les bestond uit het afknippen van het staartje, het slijpen en afknippen van de hoektandjes en castratie als je een beertje te pakken had. Geen verdoving.
't Werd een keer voorgedaan. Daarna moesten we zelf aan de slag.
Ik was verbijsterd.
Welkom big in de wereld van de bio-industrie. Dit is nog maar het begin.
Dit is de bio-industrie waarin een varkensboer varkensvermeerderaar heet.

Sindsdien voer ik positieve acties voor dierenwelzijn om consumenten te verleiden over te stappen op 'groen vlees'

Alle consumptiedieren verdienen een écht scharrelleven.
Zelf eet ik al lang geen vlees meer. Ik verdien de kost met het geven van communicatietrainingen. Eigen baas. Dat doe ik op een boerderij, waar ik ook mijn 2 koetjes en 7 varkens heb als gezelschapsdieren. Zij mogen leven tot ze omvallen van ouderdom. Sinds de MKZ-crisis heb ik de status van 'hobbyboerin'.

---